Doğuran Anne Mi Yoksa Büyüten Anne Mi Tartışmasına Son Mu Veriyoruz?

Anneler gününün anlam ve önemine binaen, fevkaladenin fevkinde bir belgeselle direkt konuya giriş yapmadan önce sizler bu yazımda bir bebeğin, onu dünyaya getirenin mi yoksa büyütenin mi ebeveynlikte büyük payının olduğunun kanaatına varacak ve konunun bilimsel boyutuyla aydınlanıp, çarpıcı sonuçlara varacaksınız. Ha bir de severek tükettiğimiz bademin, tıp dünyasındaki ismiyle tanışacaksınız.

Babies belgeseli, Netflix in pandemi sürecinde ücretsiz olarak Youtube’ da halka sunduğu 10 belgeselden biri. Anlatıcı bilim insanı, bir ebeveynin bebeğini sevdiğinde, beyninde neler olduğunu anlamak istediğini ve bağ kurmanın büyülü biyolojisini öğrenmek istediğini söylüyor.

Annelerde başkahraman belli, oksitosin hormonu…

Gebelik boyunca oksitosin bedende yükselir ve sonra hep yüksek kalır, bebeğe dokundukça da durmadan artar. Doğumdan sonraki günlerde anne ve babaların oksitosin seviyeleri karşılaştırılmış ve şaşırtıcı bir şekilde aynı bulunmuş. İyi de hiçbir baba bebeğini 9 ay boyunca karnında taşımaz? Peki, bu nasıl oluyor?

Çünkü babalar, bebekleriyle ne kadar ilgilenirse, vücutlarındaki oksitosin de o kadar aktif oluyor J.

Babalık biyolojisi büyüleyici bir şey, en az annelik kadar derin…

“Karnı tok mu, sırtı pek mi?

Okulda beslenmesini yemiş mi?

İlkokul sıralarında oturduğu yer cam kenarı mı, tahtayı rahat görüyor mu?“ diye düşünen taraf büyük ölçüde kimdir?

Annedir tabi ki. Buna itirazı olan çıkmaz diye düşünüyorum.

Böyle dedim diye içinizden babanıza yan gözle ters ters bakmayın lütfen. Çünkü bütün sorumluluk, beyinlerimizde badem kadar yer tutmasından mütevellit çoğu kez badem diye de anılan amigdalaya aittir.

Belgeselde bahsedilen çalışmalar, annede doğumla birlikte artan oksitosinin, beyindeki amigdalayı ekstra harekete geçirdiğini gözler önüne seriyor. Depara kalkmış amigdala, bir annenin bebeği için endişelenmesini sağlar. Ve bu meret bir kere coştu mu, sonsuza dek hep öyle kalır.

Amigdala limbik sistemin vazgeçilmez bir parçası olup, canlıların bir ortamdaki tehlikeyi sezmeleri ve vücudu alarm durumuna getirmesiyle aniden kaçma refleksini oluşturan, uyuduğumuzda bile beynimizi tetikte tutup adeta bodyguardlık yapan bir süper kahramandır.

Peki ya babalar?

Babaların beyinlerine bakıldığında ise, anne amigdalasının büyüklüğünün ¼ i kadar olduğu gözlenmiş.

Aynı çalışma bir de bebeklerle biyolojik bağı olmayan ebeveynlerin olduğu ailelerde yapılmış. Bebeklerle primer bakım vericilerin (anne rolü üstlenen kişi diyelim biz buna) ilişkileri belli bir süre izlenmiş. Bakım vericilerin beyinleri analiz edilmiş, oksitosin seviyeleri ölçülmüş.

Sonuçlar inanılmaz!

Bebeğe aynı anne şefkatiyle yaklaşıp onu besleyen, büyüten, gözünden sakınan, kendini o minnacık yavruya adamış primer bakım vericinin beyninde de aynı amigdala aktivasyonu mevcut. Hamilelik, doğum ve emzirme, anne beyninin harekete geçirir evet doğru. Ama kişi (kadın, erkek fark etmeksizin) kendini o yavrunun annesi olmaya adadığında da beyin tıpkı bir anne beyni gibi değişimlere uğruyor. Ne şahane!

Yani biyolojik ebeveyn ve bebeği büyüten ebeveyn olmanızın bir önem yoktur. Bu bir seçimdir. Bu, o bebeğin ebeveyni olmayı seçmektir.

Annelik, bir sanattır. Bu sanatın en büyük icracıları ise, kendisine muhtaç olan her canlıyı sarıp sarmalayıp bağrına basan, gelişip büyümesiyle ve her adımıyla coşan, gönlü cennet, şefkati sonsuz tüm anneler ve annelik rolünü üstlenenlerdir.

Bu Yüzden Kendilerini Evlatlarına Adamış -başta canım annem olmak üzere ♥ – Tüm Annelerin Ve İliklerine Kadar Annelik Duygularıyla Dolup Taşanların Anneler Günü Kutlu Olsun, Ayaklarına Taş Değmesin…